Ik worstel.
Met mijn idealen, het geboer, met het klimaat, de wereld, met betekenis, met mezelf.
Ik twijfel. Hard!
Dat is niet de eerste keer. Maar toch.

Ik kom van een workshop. Waarom koos ik alweer voor ‘imagining activism’? Ik worstel, toch? Ik twijfel, ik ben het kwijt.
En net dan moet je in interactie gaan over hoe we de wereld mooier kunnen maken. Ik twijfel om mee te werken maar doe het toch. Dat we vriendelijker gaan zijn voor onze buren, vreemden… nemen we voor.

Ik zit in de trein naar huis. Tegenover mij zit een jongeman, muts, oorringetje, en een boek van Descartes. Ik kijk bewust niet naar de kaft, want ik voelde mij al een indringer toen ik hem vroeg een plaats op te schuiven. Dankje zei ik wel. Voornemen ingelost.

Een beetje verder zit een man. Hij doet me aan iemand denken. Ik weet niet aan wie. Een oudere, rijpe, rustige, voorname man. Zo ziet hij eruit. Hij ziet mij kijken, hij ziet me denken.

Ja, de man lijkt op de hoofdrolspeler van La Grande Belezza! Een film over worstelen. Met idealen, met de wereld, decadentie, betekenis, met jezelf.
Bij het uitstappen van de trein spreek ik hem aan.
Of hij de film heeft gezien. Dat hij mij aan de hoofdrolspeler doet denken. Dat dat niet de eerste keer is dat hij dat moet horen.
Hij knikt.
Dat ik hoop dat hij een fijne rol speelt in zijn eigen leven.
Hij knikt weer.

Hij zegt: ik was naar het boek van Descartes aan het kijken.
Cogito ergo sum. Bijzonder zegt hij.
Twijfelen en zijn.
Ik knik naar hem.

Imagining activism?
Ja zeker!